“Wybrane nowości SOLID EDGE ST6″ – Część 6 – Złożenia 3D
1. Wstęp
Szósta część opisu najnowszych rozwiązań wprowadzonych do systemu CAD 3D/2D SOLID EDGE jest przeznaczona dla tematyki tworzenia złożeń 3D.
Środowisko SOLID EDGE służące do tego celu (tj. ZŁOŻENIE/ASSEMBLY) jest jednym z ciekawszych obszarów wykorzystania SOLID EDGE, ponieważ właśnie na etapie łączenia poszczególnych komponentów do postaci funkcjonalnych zespołów (z uwzględnieniem niezbędnych właściwości komponentów oraz uzyskanej całości) otrzymać można kompletny numeryczny zapis konstrukcji całego produktu. Środowisko złożenia służy również do weryfikacji poprawności wykonania składników produktu, np. poprzez wykrywanie i eliminację kolizji, zarządzanie właściwościami fizycznymi, dodanie/uzupełnienie odpowiednich właściwości, a także niezbędną modyfikację kształtu, rozmiarów oraz położenia składników całego wytworu.
Dlatego też praca w środowisku złożenia jest tak istotna z punktu widzenia udanego wdroże-nia nowego projektu, a tym samym powodzenia przedsięwzięcia inżynieryjno-biznesowego.
2. Unowocześniony proces tworzenia nowych komponentów w kontekście złożenia
W ST6, dodawanie nowych składników złożenia odbywa się jeszcze szybciej, niż w poprzednich wersjach (rys. 1). Dzięki nowej postaci paska QuickBar (a), użytkownik otrzymuje wygod-niejszy dostęp do niezbędnych poleceń, opcji, ścieżek zapisu oraz (dla części/części blaszanej) możliwości doboru materiału, z którego ma ona zostać wykonana.
W przypadku wyboru „Umieść początek układów współrzędnych” / „Odsunięcie od początku układu złożenia” ST6 umożliwia dodatkowe odsunięcie od danego punktu charakterystycznego (b). Gdy użytkownik wybierze „Umieść początek układów współrzędnych” / „Według danych graficznych”, lokalizacja nowego układu współrzędnych zależeć będzie od położenia kursora oraz ewentualnego wskazania punktów charakterystycznych. W razie potrzeby, orientacja ukła-du może być szybko zmieniona dzięki stosowaniu właściwych przycisków klawiaturowych (c).
3. Rozbudowanie rozwiązań do tworzenia zespołów uproszczonych
Do znanych rozwiązań służących do tworzenia i stosowania zespołów uproszczonych, ST6 dodaje nowe. Służą one przede wszystkim (rys. 2) do zastąpienia oryginalnych komponentów możliwie prostymi obiektami typowymi (tzw. prymitywami: walcami, prostopadłościanami) lub obiektami o rozmiarach i kształcie zdefiniowanymi przez użytkownika (a). Zespół uproszczony łatwo umieszcza się w innych złożeniach z zastosowaniem typowych relacji montażowych (b). Uproszczenie zespołu można przeprowadzić na wiele sposobów, w wyniku czego otrzymać można różne stopnie uproszczenia w stosunku do ww. oryginału (rys. 3). Model uproszczony jest asocjatywny względem modelu pełnego (nominalnego).
4. Błyskawiczne usuwanie kolizji już z poziomu złożenia
Jednym ze sposobów szybkiego usuwania kolizji jest przeprowadzanie ubytkowych operacji algebry Boole’a, co w ST6 można realizować już z poziomu złożenia (rys. 4), zarówno dla komponentów sekwencyjnych, jak i synchronicznych. Obiekty, względem których przeprowa-dzono usunięcie kolizji, mogą już pozostać asocjatywne.
5. Szybsza edycja w kontekście złożenia
Użytkownik otrzymał dostęp do edycji dynamicznej operacji modelowania (części oraz blach) bezpośrednio z poziomu złożenia (rys. 5). Eliminuje to konieczność przechodzenia do trybu pracy w kontekście zespołu (wraz z powrotem do zespołu).
6. Wymiary PMI w złożeniach mogą mieć teraz charakter sterujący
Przed ST6, wymiary PMI tworzone w złożeniu dla jego komponentów były wyłącznie sterowane (do odczytu). Teraz, dla komponentów synchronicznych wymiary te mogą być także sterujące i można je wykorzystać z poziomu zespołu (rys. 6) do modyfikacji geometrii części i blach.
7. Modelowanie konstrukcji ramowych na bazie krawędzi, lic lub całych komponentów
Ramy zamodelowane na podstawie geometrii komponentów złożenia pozostają asocjatywne, tj. aktualizują swą postać geometryczną po modyfikacji rozmiarów i/lub kształtu ww. kompo-nentów (rys. 7). Modele domyślnych profili kształtowych mają odpowiednio zredefiniowany punkt wstawienia względem zarysu ramy (rys. 8). Ułatwiono też sposób definiowania przekroju poprzecznego i orientacji przestrzennej profili kształtowych stworzonych przez użytkownika. Dodano nowe polecenie, które zastępuje odrębne makro stosowane w tym celu do tej pory.
8. Wydajniejsza nawigacja w złożenia (na dysku oraz w strukturze projektu)
Kartę „Biblioteka części” wyposażono w nowe przyciski nawigacyjne, dzięki czemu ułatwiono przemieszczanie się na dysku do właściwego folderu, zwłaszcza tego, w którym zapisane jest aktywne złożenie (rys. 9).
Podczas wskazywania i zaznaczania komponentów zespołu w oknie PathFinder (rys. 10), ST6 jeszcze czytelniej informuje o ich pozycji w strukturze projektu: stan początkowy (a), wyróżnienie – kolor złoty (b), wybranie – kolor błękitny (c). Funkcjonalność ta jest osiągalna także podczas pracy w kontekście złożenia (d).
opracował
Dr inż. Adam Budzyński
adam.budzynski@gmsystem.pl
w opracowaniu wykorzystano projekty 3D dzięki uprzejmości firmy PKI WILK www.wilk.net.pl
